Breken – Over kwetsbaarheid, kuikentjes en Kommil Foo

Ken je dat? Soms maakt een voorstelling zoveel indruk dat je er dagen later nog niet goed van bent. ‘Breken’ van Kommil Foo is er zo eentje. Het moet hier na twee dagen nog steeds een beetje bezinken… Ontroerend mooi. Intens kwetsbaar. Nu mijn lachspieren bekomen zijn, voel ik hoe mijn tedere hartje nog natrilt. Zou de rest van de zaal ook zo van de kaart zijn, vraag ik me af?

Twee broers op het podium. Feilloos op elkaar ingespeeld. Muzikaal, geestig, theatraal. Zwenkend tussen hilariteit en ingetogenheid. Maar onder de grollige grappen stroomt een peilloze duisternis. Voorbij de woorden, voorbij de verhaaltjes, voel je een kille leegte komen aankloppen. En als je lang genoeg wacht, dringt ze door tot diep in je ziel.

‘Hoe is’t?’

Rond deze vraag is de hele voorstelling opgebouwd. Hoe is’t? Hoe gaat het? De broertjes Walschaerts voorzien ons van allerlei variaties op het ongebruikelijke antwoord: het gaat niet. Of ’t ga nie in mensentaal. Meestal antwoorden we snel ‘Goed’ of op zijn minst ‘Ca va’ op die vraag. Vaak zelfs automatisch, nog vooraleer stil te staan bij hoe het nu eigenlijk werkelijk met ons gaat. Maar tijdens ‘Breken’ word je uitgenodigd om even te luisteren naar je diepste binnenste. Hoe is het daar? Wat gebeurt er? Zijn er kabbelende bergbeekjes of krachtige watervallen? Staat er een zacht lentebriesje of raast er een woeste wervelwind? En voor je het goed en wel beseft, doen de twee personages een deurtje open van je hart waarvan je zelf al lang de sleutel kwijt was.

Met ijzersterke beelden die op je netvlies blijven branden, laten de broers zien hoe het zoal met een mens gesteld kan zijn. Ver voorbij ‘Goed’ en ‘Ca va’. Als Raf een paardenkop opzet en Mich met een stoel en een doos oud papier aan de slag gaat, dan voel je hun diepste eenzaamheid en wanhoop tot in je kleinste teen binnendringen. Of beter: je voelt plots je eigen bodemloosheid en breekbaarheid naar boven komen. Prachtig dat theater zoiets teweeg kan brengen. Al zou het fijn zijn als ze bij hun volgende tournee misschien ook een nazorgproject zouden opzetten 😉

To be or not to be… broos?

Ik breek, jij breekt, wij breken.
We zijn allemaal ontzettend broos. Als kleine kuikentjes die net uit het ei komen piepen. Als grassprietjes, bloempjes, wolkjes. Zoals Wim Helsen het poëtisch omschrijft in ‘Heden Soup’:

Ge zijt bloot en weerloos.
Ge zijt gemaakt van dun papier.
Eén windvlaag en ge vliegt omver.
Het is niet dat anderen u niet willen helpen,
het is dat ze zelf gemaakt zijn van dun papier.
Eén scheurtje en ze scheuren.

Prachtig. En zo waar…

Toch is daarmee niet alles gezegd. Tegelijkertijd zijn we ook sterk als een boom, diep geworteld in de grond. Krachtig. Stabiel. Ik identificeer me maar al te graag met de kracht en stevigheid van een hoge, sterke boom. Het geeft me een gevoel van veerkracht en stabiliteit. Heerlijk. Maar ik weet dat het fragiele, broze, breekbare wezentje even reëel is. Ook zij is een deel van mij. Al zijn er momenten dat ik haar liever verwens.

Zegt men niet dat ware kracht net zit in het toelaten van je eigen kwetsbaarheid? In het omarmen van je zachtheid? Tot vervelens toe herhaal ik het op deze blog, opdat ik het zelf zou kunnen onthouden. Misschien moet ik Brené Brown nog maar eens lezen om dit besef dieper te laten doordringen. En mijn innerlijke kuikentje nog meer te kunnen omhelzen. Wish me luck! 😉

Alleszins fantastisch dat een avondje cabaret dit alles in gang heeft gezet. Bedankt, mannen, voor jullie levenswijsheid!