“We moeten ten allen tijde vermijden
dat je op je werk in tranen uitbarst.”
Dat zei mijn dokter enkele jaren geleden
toen ik in een moeilijke periode zat.
Ze hoorde even mijn verhaal aan
en besloot toen dat ik best kon thuisblijven.
“In geen geval mogen we riskeren
dat je zal beginnen wenen op het werk.”
Ik herinner me dat ik haar toen gelijk gaf.
Dat zoiets inderdaad niet mocht gebeuren.
Maar nu ik er achteraf op terugkijk,
klinkt het me absurd in de oren.
Want waarom eigenlijk niet?
Zijn emoties dan verboden op het werk?
Onder haar uitspraak zitten pijnlijke overtuigingen,
die ik tegenwoordig wel degelijk in vraag durf stellen:
‘Wenen is zwak.’
‘Je moet je sterk houden.’
‘Enkel thuis mag het masker af
en kan je wel kwetsbaar zijn.’
Hoe jammer om zo naar emoties te kijken.
Hoe belemmerend en vereenzamend ook…
(c) Lucy Campbell
Een bedding voor elkaar
Het breekt mijn hart dat zoveel mensen
zich alleen voelen met hun pijn en verdriet.
Dat hun lijden achter gesloten deuren blijft.
Dat het blijkbaar het daglicht niet mag zien. (meer…)
