Het is een misvatting, denk ik, dat als je innerlijk werk doet, je je lijden alleen moet dragen. Dat je dan je diepste kwetsuren moet leren omarmen. Dat je je eigen pijn moet zien te verdragen, hoe ondraaglijk zwaar die soms ook is.
Het is maar gedeeltelijk waar.
Natuurlijk is het zo dat innerlijk werk een eenzame bezigheid kan zijn. Je doet het op jezelf, met jezelf, vaak alleen. Je begint de lange reis naar binnen. Tegelijk is mijn ervaring dat je het niet zelf doet. Dat je jezelf niet moet proberen helen.
Het is eerder het proces van heling mogelijk maken.
De heling gebeurt door jou, maar jij hoeft het niet te doen.
Meer nog: hoe meer je probeert te helen,
hoe meer het buiten bereik blijft.
Dat heb ik onlangs aan den lijve ondervonden.
Beetje confronterend om te merken dat ik weer
in dezelfde oude valkuil was getrapt.
De wijsheid van uitputting
(c) Lucy Campbell
Na een lang, intens proces van traumaverwerking
leek mijn draagkracht op een dag uitgeput.
Ik was precies aan mijn plafond gekomen.
Ik had mijn limiet bereikt van wat ik aankon.
Toen ik eindelijk toegaf aan mezelf:
‘Ik kan niet meer. Ik weet het niet meer.’
ontstond er tot mijn eigen verbazing
ineens een enorme ontspanning.
Het was net in de uitputting,
in mijn diepe vermoeidheid,
toen ik het wilde opgeven,
dat er zich iets openbaarde. (meer…)
