Me, myself and I
Ik kan het wel alleen.
Ik heb niemand nodig.
Ik hoef geen sangha of meditatiegroep.
Je moet het uiteindelijk toch zelf doen.
Ik heb geen leraar nodig, ik wil mijn eigen leraar zijn.
Etc.
Zulke dingen hoor ik vaak van mensen.
Vooral van mannen, maar ook van vrouwen.
Wellicht vanuit een behoefte aan onafhankelijkheid.
Onze eigen boontjes willen doppen. Onze plan kunnen trekken.
En we kunnen absoluut ook veel alleen:
we kunnen alleen mediteren,
alleen het innerlijk proces aangaan,
een diepe transformatie doormaken.
We kunnen alleen uit de put klauteren en weer verdergaan.
Onszelf troosten als we verdrietig zijn en zelf onze wonden likken.
De menselijke veerkracht is niet te onderschatten.
We zijn tot heel veel in staat.
Maar… misschien hoeven we het niet alleen te doen.
Misschien mogen we leren om te kunnen ontvangen.
Misschien hebben we te leren ons wat meer open te stellen.
Een vriend van me noemde het eens: durven buigen.
Dat is me altijd bijgebleven.
De kracht van de cirkel
Zelf heb ik lang gedacht dat ik alles alleen moest kunnen. Ik wilde niemand tot last zijn en hield mezelf dan maar sterk. Huilen deed ik wel als ik alleen was. Ik dacht ook dat het zo hoorde. Dat ik daarvoor toch bij niemand terecht zou kunnen. Ik wist niet eens dat er een andere optie was. Het voelde bij momenten heel eenzaam, maar ook dat leek me gewoon normaal.
Het is vooral op retraites dat ik de kracht van togetherness heb mogen ervaren. De kracht van samenzijn met anderen. Van oprecht durven delen en hierin ontvangen worden. Van geïnspireerd worden door de ervaringen en inzichten van anderen. De kracht van mezelf durven tonen en gezien worden. Van kwetsbaar mogen zijn in groep. Daar ben ik heel dankbaar voor. (meer…)
