Exit vasten…
De vastenperiode is weer voorbij. De chocolade paaseieren vliegen ons om de oren. De lente hangt in de lucht. De kerselaar in de tuin staat volop in bloei. De dagen zijn gehuld in een sfeer van verwachting, hoop, ingehouden vreugde. Als het nog een paar graden warmer wordt en alle bloesems beginnen te bloeien, dan kunnen we de winter helemaal achter ons laten. De chauffage weer afzetten. Een dunnere jas aandoen. Eindelijk!
En toch. Iets in mij vindt het jammer dat de vasten gedaan is. Het deed me de afgelopen maanden enorm veel deugd om bewuster te consumeren. Om selectiever te zijn in waar ik mijn tijd in stak. Om geen tijd te verspillen aan doelloos internetten. Om meer ruimte te maken voor stilte en nietsdoen. In dat opzicht mag de vasten van mij het hele jaar door blijven duren. Ik neem me dan ook voor om de sfeer van vasten in mijn hart te bewaren en de attitude van bezinning en inkeer niet te laten verwateren. Of toch niet te veel.
… enter Easter!
En dan werd het Pasen. Wat betekent dat eigenlijk? Familiefeest, vakantie, chocolade? Of iets meer? Vroeger had Pasen voor mij totaal geen betekenis. Ik moest zelfs al nadenken wat we nu precies vierden. De geboorte van Jezus? Ah, nee, dat is met Kerstmis. De verrijzenis? Daar kon ik me niet veel bij voorstellen. Nu nog steeds niet eigenlijk, maar sinds ik theologie studeer, toch al iets meer. Vooral dankzij één van mijn proffen, die het op een heel mooie manier verwoordde.
Enkele maanden geleden legde hij de betekenis van Pasen uit zoals ik nooit eerder had gehoord. Oorspronkelijk betekende Pasen blijkbaar ‘doortocht’: een doortocht van dood naar leven. Dit kunnen we in de ruimste betekenis leren zien. Het gaat over alles wat verwant is met de dood, zoals verdriet, haat, duisternis, onwetendheid, machteloosheid, … en alles wat verwant is met leven, zoals vreugde, liefde, wijsheid, vertrouwen. Pasen is dan een doortocht van duisternis, worsteling, angst, twijfel, eenzaamheid naar liefde, helderheid, begrip, verbondenheid. Een heel hoopvolle boodschap. We kunnen dit in de paasperiode langzaam laten binnendringen, niet zozeer als een cognitief begrijpen, maar als een dieper weten dat onze ziel beroert.
Samen onderweg
Nu bevind ik me misschien op glad ijs, maar ik zou zelfs durven stellen dat alle religies ons willen brengen van dood naar leven. Van doods naar levend. Ze willen ons wakker schudden om volledig mens te worden. Om ten volle te kunnen leven. Dat is hoe ik religie op dit moment begrijp. Mijn bescheiden poging om iets zeer complex en onvatbaars toch te kunnen vatten.
Zelf ben ik vooral geworteld in de zenboeddhistische traditie van Plum Village. Mijn ervaring is dat het helemaal niet gaat over religie of rituelen, zelfs niet over meditatie. Onlangs besefte ik dat het mij vooral gaat over meer mens worden: liefdevoller, warmer, hartelijker, vriendelijker, milder. Het is onderweg zijn op een pad van transformatie van isolement en afgescheidenheid naar liefde en verbondenheid. Van angst naar vertrouwen. Oftewel: van dood naar leven. Op die manier is het eigenlijk heel het jaar door Pasen. We zijn allemaal op doortocht.
Ik wil me iedere dag blijven inzetten om meer mens te worden. Om de liefde in mezelf te voeden. Om elke dag te zorgen dat ik niet in slaap sukkel, maar wakker blijf en het leven ten volle beleef. Met alle ups en downs. Met alle duisternis en gebrokenheid. En alle vreugde en dankbaarheid. Voor de bloesems van de kerselaar in de tuin, bijvoorbeeld. Rituelen en meditatie kunnen hierbij helpen. Als wegwijzers en reminders voor onderweg. Want alleen is zo’n doortocht toch niet evident. Het doet deugd om het samen met anderen te kunnen delen.
Ik wens je alsnog een zalig Pasen toe, lieve lezer! Dat je doortocht vol liefde, vreugde en hoop mag zijn, die ook doorschemeren op de donkerste momenten.
Leave a reply