Wat doe jij met je leven?
Ik word deze week dertig. Ahum. Geen reden tot paniek, maar het doet me toch iets. Tijd om even te stil te staan. Beetje te bezinnen. Wat doe ik met mijn leven? Waar ben ik mee bezig? Waar wil ik naar toe? Wil ik wel ergens naar toe? Of is het misschien wel goed zo?
Volgens zenleraar Frank De Waele is het de meest cruciale vraag van ons leven: wat doen we tussen het moment dat we geboren worden en het moment dat we sterven? De ultieme ‘koan’, zoals ze zeggen in de Zen. Wat doe je met je leven? Ik krijg soms een beetje stress van die vraag. Alsof ik meer met mijn leven zou moeten doen. Alsof er veel meer in zit dan ik eruit haal.
Het is paradoxaal: langs de ene kant worden we van alle kanten aangespoord om ten volle te leven. Om elke dag te leven alsof het de laatste is. Om te beseffen dat het leven kort is en dus niets uit te stellen. To live the dream. Langs de andere kant moeten we loslaten. Met de stroom meegaan. Going with the flow. Ons leven niet te veel kneden of sturen, maar de touwtjes loslaten en vertrouwen op Het Leven.
Heerlijk lijkt me dat: me gewoon laten meevoeren met de stroom, als een blad dat zachtjes drijft op het water, ontspannen, vol overgave en vertrouwen. Maar dan is er een stemmetje dat zegt: ‘Je moet je leven in handen nemen. Er iets van maken. Er het beste uithalen.’ Heel dubbel. Misschien is het allebei waar, en moeten we ons leven zowel vastpakken als loslaten. Is het eerder een kwestie van te leren aanvoelen wanneer we nu best wat doen.
I had a dream
Als kind droomde ik ervan om astronaut te worden. Of dirigent. Of boerin, druk in de weer op het veld. En ik wilde een groot gezin, met wel zeven of tien kinderen. Ik had er zelfs al namen voor 🙂 In mijn tienerjaren wilde ik de wereld redden en me inzetten voor mensen in nood, als een soort Vlaamse Moeder Theresa. Een tijd lang wou ik ook filmregisseur worden. In mijn studententijd vond mijn idealisme een uitweg in de dierenrechtenbeweging. Ik wou boeken schrijven over belangrijke thema’s en daar lezingen over gaan geven.
En nu? Wat zie ik mezelf de komende jaren doen? Laat ik mijn leven verder kabbelen, of sla ik een andere weg in? Wat wil ik eigenlijk? Ik voel een nood aan verandering. Time for a change. Schrik om vastgeroest te geraken. Angst voor de sleur. Maar is dat wel gegrond? Misschien verwacht ik te veel van het leven? Moet ik vrede nemen met het leven dat ik nu leid? Wie zal het zeggen?
The art of not-knowing
Heel vervelend om het niet te weten. Ik wil graag een antwoord. Een plan. Een vooruitzicht. Een bestemming. Een missie. Ik snak naar duidelijkheid. Naar richting. Ik wil tot diep in mijn ziel voelen wat mijn bestemming is. En daar dan ook naar leven. Maar ik weet het even niet. Wat is mijn diepe aspiratie? Waar wordt mijn hart blij van? Hoe wil ik herinnerd worden als ik er ooit niet meer ben? Zoveel vragen…
Kan ik mezelf nu even toestaan om het niet te weten? De tijd nemen om te voelen, te zoeken, vragen te stellen? Zonder antwoorden na te jagen, de vragen gewoon laten bezinken. Er vrede mee sluiten dat ze voorlopig onbeantwoord blijven. En ondertussen genieten van het onderweg zijn, zonder de bestemming te kennen. En de onwennigheid en onrust die daarmee gepaard gaan er maar bij nemen. De neiging om plannen te maken en zekerheid na te jagen voelen opkomen, zonder ernaar te handelen. Rusten. Leren rusten in niet-weten.
Ik wil zijn als een herfstblad dat gevallen is op een meer. Zachtjes ronddobberend. Zonder te weten welke richting ik uitga. Vertrouwend op het water dat me draagt.
Wish me luck! 😉
5 Comments
Good luck lieve schat! X
lieve Leni, lieve jarige, lieve dertiger… Wat een wijsheid en hoe prachtig dat je je eigen vragen al zelf beantwoordt! Of course I wish you luck! All the luck of the world. De vermeende paradox tussen het leven ten volle leven,niets uitstellen en leven alsof het je laatste dag is enerzijds en loslaten anderzijds smelt als sneeuw voor de zon als je hem bekijkt vanuit de zijnsmodus en niet vanuit de doe modus. Toch? Goe bezig Lenietsje! Elke vraag is mooier en rijker dan het antwoord.Ik gun je dat je je hele leven, elke minuut kan leven vanuit je volle aanwezigheid. En yoh, wat is die prachtig!Ik zie je héél graag en wens je een gelukkige verjaardag. De zon is al op je feetsje!!!!!!!!!!!
Over die bestemming en persoonlijke zingeving heb ik ook al vaak zitten nadenken. Alles volledig op z’n beloop laten is niet echt aangewezen, krampachtig proberen jouw leven een bepaalde richting uit te sturen ook niet… hangt er een beetje van af wat jou gelukkig maakt of voldoening geeft.
http://zenhabits.net/the-short-but-powerful-guide-to-finding-your-passion/
Als je voor enkele belangrijke zaken (werk ? hobby’s ? sociale contacten ?) een flexibele planning hanteert, zou je in principe al de rest ongemoeid kunnen laten en gewoon zien wat er op je afkomt.
Je mag in elk geval verwachten dat je geen enkel traject dat je nu uitstippelt ongestoord zal kunnen bewandelen tot het einde (zeker niet op lange termijn). Af en toe zal je eens van je pad afdwalen, maar daar is doorgaans niks mis mee. Prioriteiten kunnen verschuiven tijdens je leven, en soms moet je dan keuzes maken. Maar dat hoort er dan ook bij hé : aanvaarden en loslaten…
Dear Leni,
I just read your article at the wake up website and was pleasantly surprised to find your name there! I don’t know if you remember me, but we met two years ago at the summer retreat at plumvillage. Thank you for your article, I like it very much and it seems like a gentle reminder to seek for more silence and contemplation in my life;)
It’s often hard for me to keep the practice alive and therefore I am always very grateful to find people, which are practicing and inspiring other people to practice as well.
I hope, you are very well!
A lotus to you,
from Zarah
P.S: Unfortunately I don’t understand dutch, otherwise I would read your posts for sure:)
My dear Zarah,
Of course I remember you! Vividly 🙂
Happy to hear from you! I wish you well, and hope you’re able to touch silence and peace in your everyday life.
Sending you a big hug from Belgium!
Love,
Leni