Het is winter. Geen ijzige vriest-dat-het-kraakt soort winter, maar toch. De bomen hebben hun bladeren verloren en staan nu groot en kaal te wezen. De dagen zijn kort. De chauffage staat aan. Het is de tijd van jaar om met een warmwaterkruik in de zetel een hartverwarmend filmpje te kijken. Om opgekruld onder een deken een boek te lezen. Heerlijk!
Cocooning
Op mijn to do-list voor de kerstvakantie stond: een nieuwe blogpost maken. Maar ik merkte dat ik het maar uitstelde en uitstelde. Geen inspiratie. Geen behoefte om te delen. Geen inzichten te vermelden, geen boeiende gebeurtenissen. Net op het moment dat het gebrek aan productiviteit aan me begon te knagen, las ik een verhelderend artikel in de Happinez. Mijn favoriete columniste, Lisette Thooft, stelt dat we in de winter gerust het ritme van de natuur mogen volgen. De dieren doen een winterslaap, de akkers liggen braak, en ook wij mogen het wat rustiger aan doen. De stilte en rust van de winter proeven. Even niet productief zijn, even niet druk doen. Precies wat ik nodig had!
Er is een tijd om te creëren
en een tijd om af te wachten… tot het tijd is.
(Lisette Thooft)
Toegegeven, dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Er zijn de voorbije weken dan ook momenten geweest van onrust en verveling. En toch had het iets ontzettend bevrijdends: mezelf toestaan om een soort winterslaap te doen. Even niet de wereld hoeven te veranderen. Even niets te hoeven tout court. Asociaal mogen zijn. Gezelschap opzoeken wanneer ik zin heb, niet omdat het verwacht wordt. Niets te hoeven creëren, maar gewoon wachten, luisteren, stil zijn en ontvangen. (meer…)
