Ook al is het mijn intentie om vredevol door het leven te gaan en mededogen te ontwikkelen voor anderen, in de praktijk is dit gemakkelijker gezegd dan gedaan! Mijn daden zijn misschien nog vrij geweldloos (of dat hoop ik toch), maar in mijn gedachten of woorden kan er al eens venijn zitten, oordelen of verwijten. Heb jij dat ook? Je wil wel vriendelijk en begripvol zijn voor anderen, maar de oordelen en kritische gedachten trekken zich daar weinig van aan. Ze komen op ondanks alle goede intenties om liefdevol en ruimhartig te zijn.
De eerste stap op weg naar geweldloosheid lijkt me dan ook: onszelf radicaal eerlijk durven bekijken en met zachtheid toegeven wanneer we de mist zijn ingegaan.
Kan ik mezelf vergeven voor die momenten dat ik in oordelen of reacties ben geschoten?
Kan ik dat liefdevol erkennen, in plaats van het mezelf kwalijk te nemen?
Kan ik met ogen vol mededogen naar mezelf kijken, en al mijn imperfecties?
De Bergerac hub
Onlangs besloot ik een volledige maand in een pop-up community te verblijven in Bergerac. Ik volgde er een training met de ambitieuze titel: ‘Embodying Collective Transformation’. Mijn belangrijkste drijfveer om deel te nemen aan deze training was: groeien in de richting van vrede en geweldloosheid. Om te leren wat het werkelijk betekent om vrede te beoefenen en te belichamen. Het is geen gemakkelijk proces – het schuurt en confronteert en doet pijn – maar het bleek ook heel helend en bevrijdend.
Zo was er bijvoorbeeld een jonge vrouw in onze groep die ik ervaarde als sterk, krachtig en vol zelfvertrouwen. In mijn hoofd ontstonden meteen oordelen als ‘ze is te luid’, ‘te aanwezig’, ‘te vol van zichzelf’. Omdat we tijdens ons verblijf werden uitgenodigd om alle delen in onszelf te verwelkomen, zonder onderscheid, begon ik nieuwsgierig te worden naar mijn oordelen. Naar het gevoel van ongemak dat ik ervaarde in haar bijzijn. Ik besloot om er niet langer van weg te lopen, maar het aan te kijken.
Al vlug leerde ik dat een deel van mij zich onzeker en geïntimideerd voelde in haar bijzijn. Alsof haar kracht mij deed ineenkrimpen. Alsof haar zelfvertrouwen mij in contact bracht met mijn minderwaardigheidsgevoelens. Best confronterend om te merken…
Spiegels voor elkaar
Uiteindelijk werd ik me ervan bewust dat al deze dingen meer over mij zeiden dan over haar. Dat zij helemaal niets verkeerds deed en ook niet hoefde te veranderen, maar dat er delen in mij waren die mijn aandacht nodig hadden. Met andere woorden: ik was bereid om de weg naar binnen te gaan en te kijken naar de oorzaak van mijn oordelen en ongemak. Ik kon haar zien als een spiegel voor wat er allemaal in mij leefde.
