De moppermodus
Hij was weer te laat. Meer dan een uur. Grmbl. Mijn innerlijke mopperpot ging meteen tekeer: “Waarom kan hij niet gewoon op tijd vertrekken? Nu moeten we straks weer snel-snel eten en ons haasten voor onze volgende afspraak.” Maar daar bleef het niet bij. Ik nam het ook persoonlijk op: “Ik ben niet belangrijk genoeg voor hem. Hij wil gewoon niet bij mij zijn. Anders zou hij wel op tijd komen.” Auch. Pijnlijke gedachten. Ik voelde me boos, gespannen en overstuur.
Plots kwam in mij de vraag op: Is er eigenlijk echt iets mis? Wat als er nu helemaal niets mis is? Misschien is het wel oké zo? Dat besef veranderde alles. Mijn lichaam ontspande zich. Mijn grumpy modus verdween. De negatieve gedachtestroom viel stil. Ik voelde me rustig worden en kon me terug focussen op waar ik mee bezig was. Ik besefte ook heel duidelijk dat het niet persoonlijk was. Mijn vriend was de tijd uit het oog verloren, meer niet. Dat had niets met mij te maken. En nu had ik wat extra tijd om een nieuw filmpje te monteren. Ideaal!
(c) Unsplash.com
Waar er eerst oordeel en nijd was, ontstond nu compassie en begrip. Zomaar, vanzelf. Zonder dat ik probeerde begripvol te zijn. Zonder mezelf te forceren om mijn boosheid te parkeren. Zonder dat mijn mind de situatie moest relativeren. Het diepe besef ‘nothing is wrong’ zorgde ervoor dat mijn innerlijke mopperpot spontaan stopte met ratelen. Geen olie meer op het vuur. Hierdoor kon ik mijn vriend met een open hart ontvangen toen hij aankwam. Zonder spanning, verwijten of chagrijn. En uiteindelijk bleek er toch nog genoeg tijd te zijn om elkaar rustig te ontmoeten en zelfs mindful samen te eten. Zo gaat dat dan… 🙂
De monnik in mezelf
What if nothing is wrong? Dat besef wil ik de komende tijd blijven beoefenen. (meer…)
