Het verlangen naar zelfverbetering
Mindfulness is geen self-improvement: toen ik deze zin jaren geleden voor het eerst tegenkwam bij Edel Maex, stond ik totaal perplex. Ik kon de waarheid van die uitspraak duidelijk voelen, en tegelijk wist ik dat ik zelf op een ander spoor zat. Heel lang heb ik gedacht dat mindfulness me uiteindelijk wel zou verlossen van zogenaamde onaangename emoties. En soms sluipt deze verwachting er nog in, heel subtiel. Alsof ik niet goed bezig ben als ik bepaalde emoties ervaar. ‘Nog steeds’ zoveel verdriet. ‘Nog steeds’ die twijfel en onzekerheid. Zou ik daar ondertussen niet boven moeten staan? Zou dat niet al lang verwerkt moeten zijn?
Het is zo gemakkelijk om mindfulness te associëren met een bepaalde toestand: als ik mindful ben, dan zal ik rustig, kalm, tevreden, liefdevol of gelukkig zijn. Maar zo werkt het niet. Mindful zijn betekent gewaar zijn van wat er hier en nu in me leeft, wat het ook is, en daar mijn volledige aandacht aan geven. Erbij blijven zo lang het duurt. En als het soms te overweldigend is, dan even een pauze nemen en iets anders gaan doen. Maar de intentie blijft om intiem te worden met mijn ervaring in dit moment. Precies zoals ik nu ben, met al mijn kleine kantjes. Dus ook de onzekerheid, jaloezie, angst, boosheid, zelfs het venijn. Het beeld loslaten van hoe ik zou moeten of willen zijn, en mezelf toestaan te zijn wie ik nu ben. (Venijnig, ik? Soms wel, ja!) Het is enorm bevrijdend om mijn eindeloze self-improvement-project stop te zetten. Of liever: om de neiging om mezelf te willen veranderen te zien opkomen, en de pijn van de zelfafwijzing die eronder zit liefdevol te erkennen.
(meer…)
