Wat is dat eigenlijk: volwassen worden? Op mijn 15de dacht ik dat ik volwassen was, op mijn 25ste begon ik daar sterk aan te twijfelen en nu, op mijn 35ste, besef ik dat volwassen worden toch niet zo gemakkelijk is. Natuurlijk, in veel opzichten doe ik allerlei zeer volwassen dingen: ik heb een job, betaal mijn rekeningen, kook, eet, doe de afwas en houd mijn huishouden draaiende. Of toch ongeveer. Soms sterft er al eens een plant door verwaarlozing, maar in het algemeen kan ik stellen dat ik op praktisch vlak redelijk volwassen ben. Onafhankelijk en zelfredzaam. Maar vanbinnen voel ik me vaak heel jong. Een jaar of 5 misschien. En ik vermoed dat ik daar niet alleen in ben.
Het gekwetste kind
We hebben allemaal een innerlijk kind in ons. Een jong stuk, onbevangen, speels. Maar ook gekwetst, fragiel en kwetsbaar. Het deel van ons dat overstuur geraakt bij ogenschijnlijk kleine dingen. Dat soms bang is, onzeker, verlegen. Dat zich heel eenzaam kan voelen, alleen op de wereld, verlaten. Mij helpt het om me bij zulke gevoelens een kind voor te stellen dat lijdt, een innerlijk kind dat in mij huist en aandacht nodig heeft, liefdevolle nabijheid, zachtheid en aanvaarding. Soms kan ik haar dat niet geven omdat de pijn te overweldigend is. Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik leer om voor haar te zorgen.
(meer…)
