De lof der smartphone
Toegegeven: het is ontzettend handig. Al die apps. Overal je mails kunnen lezen. Nooit meer verdwalen dankzij de ingebouwde GPS. Altijd een hele muziekcollectie bij de hand. Inclusief kwalitatief fototoestel. En dan vergeet ik ongetwijfeld nog een paar dingen.
En toch: ik heb geen smartphone en wil er voorlopig ook geen. Mij lijkt het dat er met heel die virtuele evolutie iets kostbaars verloren dreigt te gaan. Door zoveel tijd digitaal te besteden, starend naar een scherm, missen we heel veel. Je hebt het vast wel eens gemerkt: jongeren die op de bus naast elkaar zitten, maar elk bezig zijn op hun eigen toestel. Of een koppel op restaurant dat meer naar een scherm zit te kijken dan naar elkaar. Of nog erger: je eigen tafelgenoot die elke paar minuten de drang voelt om even de online wereld binnen te stappen.
Natuurlijk beïnvloedt dit niet alleen ons relationele leven, het heeft ook een enorme impact op onszelf. Het maakt ons onrustig, die informatiestroom de hele dag door (en nacht, als je ook op internet gaat als je niet meteen in slaap geraakt). Het wordt steeds moeilijker om een ‘doods’ moment te doorstaan. We kunnen ons niet meer vervelen. Niet meer niets doen. Niet meer even wachten. Alles moet opgevuld worden met input. Muziek, facebook, mails, WhatsApp, you name it.
Ik wil graag een lans breken voor het omgekeerde van heel die communicatie-overload. Die eindeloze stroom van bliepjes en ringtones. Mijn ervaring is dat net in het nietsdoen, in de afwezigheid van voortdurende input, iets nieuws kan ontstaan. Ongemerkt. Onopvallend. (meer…)
