Dan pas kan ik een boek schrijven.
Als ik mijn faalangst overwonnen heb.
Dan pas kan ik zacht voor mezelf zijn.
Als mijn innerlijke criticus eindelijk zwijgt.
Dan pas kan ik een gezonde relatie hebben.
Als mijn verlatingsangst geheeld is.
Dan pas kan ik diep ontspannen.
Als mijn innerlijke strever zich koest houdt.
Dan pas zal ik me goed in mijn vel voelen.
Als mijn innerlijke pleaser verdwijnt.
… Of niet?
Misschien is het voldoende om mijn faalangst te erkennen.
Om mijn innerlijke criticus gewoon te observeren.
Om mijn verlatingsangst simpelweg te zien.
Misschien hoef ik al die delen in mezelf niet te overwinnen,
mag ik de eindeloze strijd eindelijk staken
en kan ik vriendschap met hen sluiten.
Ik wil ze niet langer zien als ‘innerlijke saboteurs’
maar als welkome, waardevolle delen in mezelf
die vooral liefde en erkenning nodig hebben. (meer…)
