Daring greatly: denken, durven, doen!

Of ik een introsessie mindfulness wilde geven aan studenten van de KHLeuven? Een lezing over mijn retraite in Plum Village? En of ik het voorprogramma wilde doen van een huiskamerconcert? Jawadde. Mijn moed en durf werden serieus op de proef gesteld de voorbije maanden. Er kwamen allerlei leuke aanbiedingen binnen, die ik op het eerste gezicht best wel eng vond. Toch bleek de goesting om het te doen stiekem groter dan de angst ervoor. Een workshop, een getuigenis, een mini-concert: soms moet je gewoon ‘ja’ zeggen en ervoor gaan! 🙂

Definitely maybe

Pas op, niet dat ik volmondig ‘ja’ gezegd heb op al deze voorstellen. Integendeel. Om te beginnen heb ik bij alle vragen eerst bedenktijd gevraagd. Soms had ik enkele dagen nodig, soms enkele weken. Soms veel overtuigingskracht van de andere persoon, soms louter een aanmoedigende blik. En wat ben ik achteraf blij dat ik niet mijn standaard-antwoord gegeven heb. Normaal zeg ik bijna automatisch ‘nee’ op zulke voorstellen. Niet zozeer omdat ik het niet wil doen, maar omdat… tja, waarom eigenlijk? Omdat ik niet goed durf. Omdat ik denk dat ik het niet kan. Omdat ‘iets’ me tegenhoudt. Angst, weerstand, twijfel, onzekerheid.

Wat me erg geraakt heeft in al deze voorbeelden, is het enorme vertrouwen dat anderen in mij toonden. Niemand leek eraan te twijfelen of ik wel de juiste persoon was, behalve ikzelf. Ik kreeg ontzettend veel steun en aanmoediging. Zo was de meditatieleraar die me uitnodigde om in zijn centrum een lezing te komen geven ontwapenend enthousiast. Nog zonder me ontmoet te hebben, was hij er rotsvast overtuigd dat ik het prima zou doen. Hierdoor kreeg ik ook meer vertrouwen in mezelf. Al begon ik die avond nogal zenuwachtig aan mijn lezing, uiteindelijk vond ik het heel leuk om te doen. Voor herhaling vatbaar zelfs!

To be or not to be… scared?

Gedachten en gevoelens kunnen soms heel verlammend zijn. Dat heb je misschien ook al gemerkt. Dan verhinderen ze je om te doen wat je zou willen doen. Ik herinner me bijvoorbeeld dat ik in mijn studententijd zelf liedjes begon te schrijven. En dat vlotte niet zo. Ik geraakte niet verder dan halve ideeën. Pas jaren later realiseerde ik me dat ik mezelf eigenlijk blokkeerde door steeds te denken ‘ik kan het niet’. Door de lat heel hoog te leggen. Ik was me er als jonge twintiger totaal niet van bewust dat het mijn eigen gedachten waren die het me zo moeilijk maakten.

Ik geloof niet dat deze beperkende gedachten ooit zullen verdwijnen, of dat ik op een gegeven moment geen angst meer zal voelen. Hoe graag ik dat misschien ook zou willen. Ik geloof wel dat ik kan leren om er anders mee om te gaan. Soms merk ik bijvoorbeeld dat het me lukt om er minder naar te luisteren. Me er minder mee te identificeren. Ze gewoon te laten passeren. Met de nadruk op soms, hè 😉 En dan hoor ik mezelf plots ‘ja’ zeggen tegen een lezing enzo.

Zoals men zegt: succesvolle mensen zijn geen mensen zonder angst, maar mensen die zich niet laten leiden door hun angst. Vroeger dacht ik altijd: jaja, dat zal wel. Ik was er niet van overtuigd dat pakweg bedrijfsleiders of bekende artiesten ook last zouden hebben van (faal)angst. Het lijkt zo vaak alsof ze stevig in hun schoenen staan en blaken van zelfvertrouwen. Maar stilaan begin ik mijn mening te herzien. Allerlei grootse, spannende dingen doen betekent niet dat mensen geen angst ervaren. Het lukt hen blijkbaar wel om zich er niet door te laten meeslepen. That’s the trick.

Twee wolven

Voor mij was het heel verhelderend om ook een ander stuk te leren zien. Doordat ik niet meer zo hard werd meegezogen in een negatieve gedachtestroom, kwam er meer ruimte voor een andere stem. Toen twee vrienden me onlangs vroegen om voorprogramma te zijn, voelde ik enerzijds een duidelijke ‘nee’: angst, onzekerheid, weerstand, maar ik voelde tegelijkertijd ook een ‘ja’: enthousiasme, opwinding, goesting om het te doen. Ik kon de angst en de spanning nog wel in mijn lichaam voelen, maar het was niet allesoverheersend. De goesting om het te doen was duidelijk groter dan de angst om te falen. Olé! 🙂

Doet me denken aan het verhaal van de twee wolven: een oude indiaan vertelt aan zijn kleinzoon dat iedereen twee wolven in zich heeft die met elkaar in strijd zijn. Eentje is vol woede, haat, verdriet en jaloezie. De ander is vol liefde, vreugde en vrijgevigheid. De kleinzoon denkt hier even over na en vraagt dan: “Welke wolf wint, opa?” Waarop de man simpelweg zegt: “Degene die je voedt.”

Je zou hetzelfde kunnen zeggen over angst. In ons – of alleszins in mij – zit een wolf vol angst, onzekerheid, twijfel. Bang om gezien te worden. Bang om zich te tonen. Bang om er te staan. Om ruimte in te nemen. Om te schitteren. Maar er zit ook een andere wolf: zelfzeker, open, spontaan, moedig. Eentje die staat te popelen om zich te geven. Die dingen wil proberen. Met vallen en opstaan. Die op de barricade wil staan, een verschil wil maken. Die niet meer aan de kant wil staan wachten, maar in het middelpunt van de storm wil dansen.

Welke wolf geef ik voeding? Ik kan de angst gemakkelijk voeden door te denken aan alles wat er mis kan gaan, door te focussen op moeilijkheden en heel zelfkritisch te zijn. Been there, done that 😉 Ik wil proberen het andere stuk in mij te voeden: de moed, de goesting, het vertrouwen. Door mezelf het recht te geven om te durven. Dingen te ondernemen. Ondanks de angst. Mezelf toestaan om te falen, en te schitteren. Om de beste versie van mezelf te worden. Om talenten te gebruiken en te ontplooien. Om te experimenteren. Om te durven springen. Of zoals Brené Brown het zo mooi noemt: daring greatly. Het leven is te kort om jezelf dat te ontzeggen, niet?

Dus, lieve lezer, laten we elkaar aanmoedigen om de beste versie van onszelf te zijn. Om de dingen te doen die we willen doen. Nu, niet later. Om de moed te hebben om onze angst in de ogen te kijken en de kracht te vinden om toch ons diepste verlangen te volgen. Want we zijn hier om te schitteren. Nothing more, nothing less. Enjoy!